Einde Verzorgingsstaat?

Eén zinnetje uit de eerste troonrede van onze nieuwe koning is blijven hangen. Dat gaat over de overgang van de verzorgingsstaat naar een “participatiesamenleving” en is mede opgeschreven namens onze ministers in deze regering.
Hebben we ruim een eeuw voor joker gevochten voor een beetje rechtvaardiger samenleving? Is het besef dat je je heil nu eenmaal niet uitsluitend “van het individu” kan verwachten opeens verdwenen? Zet de VVD weer de toon met minder overheid (het lijkt het CDA wel) en “zoek het maar lekker zelf uit”? Kortom: het vertroetelen van al die asociale uitkeringstrekkers moet maar eens afgelopen zijn. Maar ja, het is je politieke partner en dan moet je een beetje soepel denken. Is dat participeren een moderne variant op “soevereiniteit in eigen kring van Abraham Kuyper (ik kom uit een degelijk ARP-nest) of zit er iets in van het corporatieve denken van de katholieken?
Wat wordt er nu precies bedoeld met participatiesamenleving? Zolang dat niet duidelijk is, is een discussie erover tamelijk zinloos.
Marleen Barth, PvdA-senator, geeft in een uitgebreid interview in Trouw (7-11-13) haar visie. De kop luidt: “Participatie past juist wel bij de PvdA”. De verzorgingsstaat blijft bij haar, omdat die in de genen van de sociaaldemocratie zit, terecht overeind. Maar dat is niet tegengesteld aan principieel participeren. Dit laatste was vooral in kerkelijke kringen, dus in Ede vrij algemeen gangbaar, een vanzelfsprekende zaak. Maar de kerken worden, wat dit aspect betreft jammer genoeg, steeds kleiner. Dat kan betekenen dat de overheid, ook de lokale, dit morele beroep op mensen om je naaste te helpen moet overnemen. Ik ben het eens met Marleen Barth, maar hoe gaan we dit in Ede realiseren?