Fokuswoningen: Zorgenloos verzorgd

Een mooie en bijzondere vorm van zorg zijn de Fokuswoningen (zie www.Fokuswonen.nl )Bij bewoners van Focuswoningen is er enige zorg over de toekomst. Blijft het onder de AWBZ gefinancierd of gaat het naar de gemeente?. Wat de PvdA betreft mag dat geen verschil maken. Deze vorm is van groot belang voor haar bewoners en moet blijven. Ik vroeg Els Holland als bewoonster van een Fokuswoning in Ede naar haar ervaringen. Dit is haar relaas:

Tegen wil en dank maak ik al de helft van mijn leven een zeer intensief gebruik van zorg. Ik was 25 jaar toen ik voor de tweede maal een hersenbloeding kreeg. Ik kwam in een algemeen ziekenhuis. Na een dag of tien verslechterde mijn situatie en ik werd overgebracht naar een academisch ziekenhuis. Daar zijn ze medisch heel kundig maar als mens ben je een nummer of hooguit een leerobject.  Na een paar maanden verhuisde ik naar een revalidatiecentrum. Eindelijk enigszins mobiel in een rolstoel had ik daar naast het revalideren best een goede tijd. Belangrijk omdat ik er bijna een jaar geweest ben. Omdat mijn eigen bovenwoning niet aangepast kon worden verhuisde ik vanuit het revalidatiecentrum naar een verpleeghuis in afwachting van een aangepaste woning. Het verpleeghuis kende toen nog zespersoons kamers met een gootsteen op grote hoogte in plaats van een rolstoel onderrijbare wastafel. Niet ideaal voor een actieve 26-jarige die nog wat van haar leven wil maken. Dit deel van mijn zorgtraject had ik graag anders gezien. Het duurde maar vijf maanden en dat was voor mij wel vijf maanden te lang met weinig of geen privacy en geen regie over mijn eigen leven. Daarna kreeg ik een aangepaste woning waar ik elf jaar erg gelukkig heb gewoond met huishoudelijke hulp als voornaamste zorg. Helaas ging mijn toestand achteruit en kreeg ik persoonlijke verzorging: Thuiszorg die mij eerst twee maal en later zeven maal per week kwamen douchen: dat was inleveren van privacy en regie. Ze kwamen niet wanneer ik wilde douchen, maar wanneer het hen uit kwam. Voor mij was dat een voortdurende strijd tot ik uitkwam bij Fokus. Bij Fokus woon je zelfstandig in een complex met tien tot  twintig appartementen of woningen. In Nederland zijn ruim honderd van die Fokus projecten. Elk project heeft een centrale hulppost met ADL-assistenten. (ADL is Algemeen Dagelijkse Levensverrichtingen). Vanuit je woning kun je door een intercom systeem hulp vragen. Je krijgt dan een spreekverbinding met een adl-assistent waarmee ik overleg hoe lang ik ongeveer moet wachten voor hulp. Maar ik woon zelfstandig met volledige privacy en regie over mijn eigen leven. De adl-assistent komt pas nadat ik opgeroepen heb; niet eerder en nooit uit zichzelf. Bovendien werken zij op aanwijzing en mag ik precies zeggen waar en hoe ik geholpen wil worden. Zij mogen en kunnen helaas niet alles, er zijn spelregels. Voor een wond komt de wijkverpleegkundige, voor het huishouden de huishoudelijke hulp en voor de klusjes mijn vader of broer of ook wel andere mensen; mijn mantelzorgers. Maar ik heb de regie en mijn privacy. Fokus is voor mij een fantastisch concept, maar het zal wel niet goedkoop zijn. De staatssecretaris probeert met enige regelmaat hierop te bezuinigen wat naar mijn idee erg strijdig is met de uitspraken dat mensen zo lang mogelijk zelfstandig moeten blijven en participeren in de maatschappij. Dank zij de goede zorg bij Fokus en de stabiele woonsituatie kan ik nuttig vrijwilligerswerk doen en er zijn ook Fokus-cliënten met een betaalde baan. Als dit verhaal je nieuwsgierig maakt: er zijn regelmatig open dagen die je kunt vinden op: www. fokuswonen/opendagen.nl