Iris in de buurt: een werkbezoek

Donderdagmorgen 9 oktober word ik door 4 medewerkers van het team “IRIS in de buurt”, onderdeel van Iriszorg, ontvangen aan de Noordelijke Spoorstraat. “IRIS in de buurt” werkt aan verslavingsproblemen in de wijken en samen met Leger des Heils, Streetpastor Max en Meet-inn aan de opvang van dak – en thuislozen in Ede.
Katherina, Patrick, Radna en Marco vertellen over hun functie bij Iriszorg.
Ze maken zich zorgen over de transitie en zijn bang dat de cliënten niet meer de zorg krijgen die ze nodig hebben. Tegelijk zien ze ook grote kansen om beter te kunnen werken. Bij henzelf is grote onzekerheid over het voortbestaan van hun werk. Nog steeds is niet duidelijk hoe “IRIS in de buurt” verder kan na 1 januari, nog maar twee maanden verder. Bij Iris is men bang dat ze teveel op kwantiteit en te weinig op kwaliteit beoordeeld zullen worden. En juist bij het werk van “Iriszorg in de buurt” is kwaliteit lastig te bewijzen.

Vooral lastig omdat “IRIS in de buurt” met zorgmijders, of zoals Radna opmerkt: zorgmissers, te maken heeft. Juist de vele zorgmijders zijn typerend voor het werken met mensen met verslavingsproblemen.
“IRIS in de buurt” richt zich op preventie en dat is moeilijk meetbaar en daardoor ook lastig te verantwoorden. Want hoe preventief ben je bezig en wordt het ook door de instanties, waaronder de gemeente, gezien? We werken achter de schermen.
De samenwerking met andere organisaties in Ede loopt goed met korte lijntjes. Patrick stelt dat na een melding als regel binnen 48 uur contact is gelegd. De meldingen komen van Moviera (waarin huiselijk geweld een rol speelt), politie/ wijkagent, Sociaal Team, Woonstede, RIBW, etc.

Met Marco (na 20 jaar straatwerk in Apeldoorn sinds 1 september in Ede)  ga ik op ” huisbezoek” bij een man van 86. Hij drinkt zo zijn biertje, maar Woonstede heeft “IRIS in de buurt” ingeschakeld om vooral te kijken hoe het met alle verslaafde bezoekers bij de man van 86 gaat. Hij wordt soms uitgebuit. Meer toezicht op zijn situatie is echt heel wenselijk. Marco vertelt dat hij elke week even bij hem langs komt om te peilen en ook de bezoekers te spreken. Ogenschijnlijk is de situatie niet zo heel zorgwekkend, maar juist om te voorkomen dat er bij deze man in huis een soort “handelscentrum” gaat ontstaan is toezicht noodzakelijk.

Hierna ga ik samen met Katherina en Marco naar het centrum van Ede waar ik de vindplaatsen van de dak – thuislozen zie. Katherina heeft goed contact met deze doelgroep en vertelt enthousiast over haar werk en deze doelgroep. Naast dit straatwerk bezoekt Katherina gemiddeld per week 20 gezinnen en alleenstaanden met verslavingsproblemen. Dat allemaal binnen een taakomvang van 32uur per week. Een zware baan waarin de 32 uur meestal niet toereikend is.

Aan het eind van deze morgen ben ik nog meer overtuigd dat organisaties als “IRIS in de buurt” een onmisbare schakel vormen in het Edese vangnet om mensen met verslavingsproblemen vroegtijdig op te sporen en te ondersteunen.