Uit de buurt; Mijn Veldhuizen schoon, groen en vriendelijk …. maar soms ook een knallende kopzorg

Onze fractie heeft onderstaande inbreng ontvangen van een van onze leden. Wij delen deze zorg en willen dit onderwerp graag de aandacht geven die het verdiend, zowel in het politieke debat als door het met u te delen. Heeft u een zorg, wens of ervaring voor of in Ede en wilt u dat delen, mail dan naar [email protected] 

Als een Edenaar maak ik me zorgen.

Ik woon hier goed, de lucht is schoon, de omgeving is groen, de mensen vriendelijk.

Voor ons is dit gewoon ons Ede.

Mijn zorg betreft het volgende; het einde van het jaar nadert. Vorig jaar rond deze tijd gaf dat veel commotie in Ede Veldhuizen. Ook in onze wijk gingen jongeren zich te buiten aan de nodige dwaasheden,  weten jullie nog brandje hier, overlast daar, her en der een stenen regen?

De politie moest uiteindelijk uitrukken om de raddraaiers te bedwingen. Uiteindelijk is het gelukt om de groep uiteen te krijgen. Helaas zonder daders te kunnen aanhouden.

Vanuit het college, de Raad en burgemeester klonken geschrokken, verontwaardigde en zelfs boze afkeurende woorden. Dit kan niet dit, mag niet, dit moeten we niet toestaan, er moet een onderzoek komen en de raddraaiers moeten gevonden worden.

Het onderzoek kwam en er zijn een flink aantal gesprekken gevoerd en toezeggingen gedaan. De situatie bedaarde.

Nu een jaar later, terwijl het einde van het jaar weer nadert vraag ik me af; wat doen we dit jaar anders of beter? Hoe wordt ervoor gezorgd dat de misstanden van vorig jaar niet weer voorkomen?

Als je niets veranderd en niet iets anders doet dan is een ding zeker dan veranderd er ook niets.

Hoe zorgen wij in een tijd van Corona met nog meer regels en bepalingen, waarin de jeugd nog minder kan en mag, dat onze jongeren niet afglijden en het jaar slechter eindigt dan vorig jaar?

Wat kan er wel en wat maken wij mogelijk en organiseren wij, stellen we beschikbaar zodat de groep hun energie op de juiste manier kan benutten?

Ik mis de uitspraken op het gebied van handhaving, toezicht of de gemeente omtrent dit onderwerp en vraag me af … waarom zijn we zo passief als we niets doen veranderd er niets.

We kunnen het ons niet permitteren om niets te doen. We moeten beseffen dat we iets moeten doen.

Alleen dan kunnen we werken aan dat veilige gevoel dat nu ontbreekt, het gevoel dat de bom elk moment kan barsten omdat de gemoederen van onvrede oplopen en we wachten op een excuus om te ontploffen.

We kunnen niet niets doen !