De verkiezingen zijn voorbij. Gelukkig want zenuwslopend. Jammer, wat een tegenvaller. Natuurlijk keken al lang hoe het herstel verliep na de laatste verschrikkelijke nederlaag. Ik was tevreden, had voor Lodewijk Asscher als partijleider gestemd. Hij leverde naar mijn zin. Scherp in het debat, gevat, betrokken en autonoom. Op zoek naar het echte bestaansrecht en noodzaak van de PvdA, oprecht op zoek naar linkse samenwerking en zeker opgewassen tegen mannen als Wilders. Deze laatste eigenschap was voor mij van het grootste belang. Er moest tegenwicht zijn tegen het steeds verder verruwen van het debat en het in een hoek drijven van buren en vrienden. Gedefinieerd als groepen.
Het ging goed. Langzaam werden de peilingen beter. Tijdens de Europese verkiezingen waren wij zelfs de grootste. Zeker dankzij Frans Timmermans. Maar ook landelijk werden we sterker en kregen we meer vertrouwen. Ik kreeg hoop op herstel van de afbraak die had plaatsgevonden. Tijdens verschillende perioden maar steeds met de VVD die als grootste partij een flink partijtje sociale verworvenheden wist af te breken. Ten tijde van de crisis met de PvdA ging het helemaal los. Voor de ingewijden waren sommige besluiten nog te begrijpen, er lagen bijzonder onaangename maatregelen op Ruttes plankje. Afbraak van alle milieumaatregelen, volkshuisvesting bijna helemaal slopen, enz. enz. We waren het eens, dit was gebeurd omdat het vaak niet anders kon. Maar nu kwamen er andere tijden. Vol vertrouwen in de opgaande lijn.
Helaas bleek het verleden ons flink te achtervolgen. De toeslagenaffaire kwam in 2019 echt aan het licht. De rechteloosheid, de onredelijke eisen aan de ouders, de vernielde levens. Om hier niet te vervallen in oorzaak, schuld en boete (ik ben benieuwd naar wat de parlementaire enquête nog aan het licht brengt en inzicht geeft in de oorzaken, gevolgen en het vervallen in betreurenswaardig gedrag bij de overheid) een sprong naar de dagen dat de positie van Asscher binnen de partij onder druk kwam te staan.
Ik raakte hierdoor behoorlijk verward. Hoe kan het dat kritiek van tegenstanders van onze partij gelijk wordt omgezet in het afbranden van onze eigen leider? Pas veel te laat kwam een tegenbeweging in gang. Het was te laat. De kranten en talkshowtafels kregen hun makkelijke item. De peilingen werden snel slechter. Asschers positie ging stuk en hij stopte want het stopt anders nooit met de schuld afschuiven. Mooi is dat hierdoor het kabinet ook voor de keuze kwam te staan en opstapte, alleen met veel minder gevolgen voor de verantwoordelijken. Zij bleven hun lijst trekken.
Lilianne Ploumen nam het stokje over. Dat had het grote voordeel dat PvdA haar eerste vrouwelijke lijsttrekker kreeg. Maar het was een erg zware taak. Zo kort voor de verkiezingen met een programma dat vooral door Asscher was voorbereid en klaar om verdedigd te worden. Dat is een hels karwei. 2 meter lange Hoekstra viel haar en de PvdA vanuit de hoogte zwaar aan op bezuinigingsmaatregelen van Rutte 2. Alsof alleen de PvdA had geregeerd. Hij vergat even dat de diepe zakken waar hij zo graag mee schermt vooral zijn gevormd tijdens Rutte 2 deelname. Anderen begonnen ook nog even in oude geschiedenissen te graven, hun eigen aandeel vergetend. Resultaat: we bleven op de 9 zetels steken maar werden wel de grootste op links. Wat een verdriet, de revolutie eet echt haar eigen kinderen op. Dit bleef dus nog allemaal tussen mijn stekels haken. Maar nu: op naar de volgende fase! Er wordt nog steeds gewerkt aan een vorm van linkse samenwerking, het krijgt zelfs een flinke impuls want niemand is echt de grootste. Iedereen ziet dat links blijft verliezen dus is er echt iets anders nodig.
Wat mij betreft mogen we na stevige onderhandelingen toch weer toetreden tot een volgende regering. Met Groen Links als harde voorwaarde. We hebben zoveel te verwezenlijken en zoveel bijzonder sterke bestuurders. Wat te denken van Marcel Levi op Gezondheidszorg. Bijna iedereen zucht van verlichting en instemming als hij zijn duidelijke strategie presenteert. We kunnen weer de Volkshuisvesting op de kaart zetten. Met Groen Links werken aan milieu en klimaat. Zoveel meer dan in de oppositiebankjes waar extremen vaak de toon zetten of in ieder geval de aandacht trekken.
We kunnen nu intussen positieve plannen presenteren, de kunst en wetenschap goed voor het voetlicht brengen, werkbare oplossingen voor het klimaat uitwerken, de volksgezondheid weer aankleden, onze band met Europa weer accentueren. We hebben daar zo’n sterke vertegenwoordiging. Als de pandemie met alle gevolgen echt voorbij zijn en het stof is neergedaald moeten we er klaar voor zijn. Zodat er positieve keuzes gemaakt kunnen worden.
Als Rode Egel wil ik twitteraars onder jullie ook vragen om zoveel mogelijk te reageren en mij uit te dagen en te voeden. Zodat we tijdens de campagne voor de gemeenteraadsverkiezingen vaste twittergrond onder de voeten hebben. Spraakmakende onderwerpen graag! Ik daag iedereen uit.
Uw @RodeEgel
