Zorg dichtbij – “wij willen koste wat kost thuis blijven wonen”

Vroeg uit de veren deze woensdagochtend. Rachel wachtte mij al om 8:00 ’s ochtends op bij het Gezondheidscentrum in Veldhuizen. Daar werkt ze als wijkverpleegkundige bij Icare, team Veldhuizen. Circa 3 weken geleden reageerde ze op een twitterbericht waarin ik aangaf dat de PvdA zorg dichtbij wil organiseren, onder andere door de wijkverpleegkundige. Ze nodigde mij spontaan uit om een ochtend met haar mee te lopen om te zien wat haar werk inhoudt en die kans greep ik natuurlijk met beide handen aan.

4 adressen in de wijk bezochten we deze ochtend, waarvan 1 alleenstaande vrouw en 3 echtparen. Allemaal om wat voor reden dan ook van zorg afhankelijk – dementerend, diabeet, revaliderend, lichamelijk beperkt – en allemaal wilden ze ‘koste wat kost thuis blijven wonen’. Omdat ze gehecht zijn aan hun huis, aan hun buurt of aan hun buren. Allemaal zijn ze daarom heel blij met de zorg van Rachel en haar collega’s. Soms 1 keer per dag, soms meerdere keren, afhankelijk van wat nodig is. Om te helpen insuline toe te dienen, een been te zwachtelen of wonden te behandelen. Gewoon thuis in de eigen omgeving.

Natuurlijk spraken we over de ontwikkelingen in de zorg en de meningen waren hier over verdeeld. Een mevrouw is blij dat niet iedere dag hulpverleners over de vloer komen en ze met een apparaatje zelf haar steunkousen kan aantrekken. De ander vindt het moeilijk de kinderen om hulp te vragen als zich een incident voordoet (mevrouw was gevallen), “ze zijn al zo druk”. Een man vond het best redelijk dat hij zijn scootmobiel zelf moest betalen, omdat hij dat kon.

Het persoonlijk contact is voor de meesten echter belangrijk. Heel mooi te zien dat Icare graag wil gaan experimenteren met zorgverlening via de Ipad. Via Skype kan de client laten zien dat de medicijnen goed worden toegediend. Dit is efficiënter dan dat er een verpleegkundige naartoe moet. Vereenzaming ligt echter op de loer. De vraag is natuurlijk of een wijkverpleegkundige de persoon is om dit op te lossen. Wellicht is het beter/mooier als ze een maatje zoekt via de vrijwilligersorganisatie die zo nu en dan eens op bezoek gaat en nog meer tijd en aandacht heeft voor de mens zelf. Contacten en verbinding tussen organisaties is daarbij essentieel. Dat ziet Rachel ook en ze is al hard bezig om contact te zoeken met andere hulpverleners. Allemaal stapjes die ervoor zorgen dat de zorg nog beter, op maat en dichtbij georganiseerd worden,

Dank Rachel, voor je gastvrijheid!

Marije Eleveld